سرنوشت این بازیگر فراموش شده سینما غیر عادی بود. او رویای شهرت نمی دید ، کاری را به عهده گرفت و هیچ ژانری را برای خود تحقیرآمیز نمی دانست.
در تاریخ فیلمبرداری افرادی وجود دارند که استعداد آنها غیرقابل انکار است ، کارهایشان استاندارد می شود. بیشتر دختران و پسران که توسط پرتوهای نورافکن نوازش می شوند ، به چنین بلندی نمی رسند. زندگی نامه قهرمان ما در میان صدها سرنوشت مشابه هنرمندان هالیوود از بین خواهد رفت ، اگر مقاومت و خوش بینی منحصر به فرد او نبود. عدم تعصب به او کمک کرد تا منتظر نقش آرزوهایش نماند ، بلکه بر تعدادی از ژانرها تسلط پیدا کند.
دوران کودکی
در مه 1915 پسری از جوزف و یونیس بومن متولد شد. به او نام رالف دادند. این خانواده در یک شهر کوچک در نبراسکا زندگی می کردند. آغاز قرن بیستم دوره ای از تغییرات اساسی در زندگی آمریکایی های عادی بود. کشاورزی رو به زوال رفت ، مردم جذب شهرهای بزرگ شدند. در سال 1920 ، خانواده به کالیفرنیا نقل مکان کردند و در مجاورت کارخانه معروف ستاره مستقر شدند.
رالف از پدرش الگو گرفت. او می خواست حرفه شغلی پیدا کند و زندگی عزیزانش را تأمین کند. این پسر به دبیرستان هالیوود رفت و البته به فیلمبرداری علاقه داشت. درست است که او خودش را در نقش اصلی نمی دید. او بیشتر جنبه فنی ساخت فیلم را به خود جلب کرد. والدین ، افرادی که از دنیای بوهمی دور هستند ، برنامه هایی را برای آینده ای که پسرشان می ساخت تأیید کردند. وقتی قهرمان ما وارد دانشگاه کالیفرنیای جنوبی شد و شروع به تسلط بر هنر فیلمبردار کرد ، خوشحال شد.
جوانان
رالف که تحصیلات خود را فرا گرفت منتظر بود شغل جالب و پردرآمد به او پیشنهاد شود. واقعیت با پیش بینی های بومن متفاوت بود - این متخصص جوان علاقه ای به کارگردانان نداشت. مرد جوان وابسته نبود و منتظر بهترین ساعت خود بود. او با تسلط بر مهارت مجری رادیو راهی برای امرار معاش یافت. اصطلاح عالی که قهرمان ما ایجاد کرد بعداً به او کمک می کند تا بر روی صفحه نمایش برود و شخصیت های اصلی نمایش های رادیویی را صدا کند.
ساکن خوش روح هالیوود در سال 1938 اولین نقش خود را در یک فیلم سینمایی دریافت کرد. نام اصلی وی در این تیتراژ مشخص بود. نام صحنه جان آرچر رالف برای خود در شرکت در مسابقه ای که توسط شرکت RKO برگزار شد اختراع کرد. صدا به مجموعه ها می رسید ، بنابراین هیئت داوران توجه ویژه ای به گوینده از رادیو داشتند. در نتیجه ، او در زمره کسانی بود که با آنها قرارداد بسته شد. صفحه طلایی بومن با پیروزی در این رقابت آغاز شد.
شورهای جدی
همه جوانان نیمه اول قرن 20 عاشق آهنگ و رقص بودند. جان هم از این قاعده مستثنی نبود. یک بازیگر سینما که یک فیلمبردار شکست خورده و قبلاً توسط عموم دیده شده بود ، در برادوی دنبال کار می گشت. در آنجا با مارجوری لرد ملاقات کرد. او آرزو داشت که یک بالرین باشد ، اما کار در موزیکال را جذاب دید. پسر لجباز توانست قلب زیبایی را بدست آورد و در سال 1941 او همسر او شد. در این ازدواج دو فرزند متولد شدند. در سال 1944 ، آرچر توانست وارد مرحله سالن موسیقی شود. حالا عاشقان یک دقیقه از هم جدا نشدند.
همسر از نحوه زندگی برگزیده خود ناراضی بود. او بیشتر نقش های پیشنهادی را رد کرد زیرا آنها با سلیقه پیچیده او مطابقت نداشتند ، وی همچنین هر شغلی را بر عهده گرفت. در سال 1953 ، این زوج از هم جدا شدند. فرزند بزرگ آنها کار والدین خود را ادامه داد. آنا آرچر ستاره سینما شد. او با بازی در نمایش های تلویزیونی سفر خود را به صفحه نمایش آغاز کرد.
موفقیت ها
انتقادات مارجوری بی اساس بود. در زمان طلاق ، جان پیش از این در چندین فیلم بازی کرده بود که باعث جلب نظر بینندگان و منتقدان سینما شد. از جمله کمدی موسیقی "سلام فریسکو ، سلام" و درام جنگی "دفتر خاطرات گوادالکانال" بودند. دیگر با این هنرمند مانند یک فرد تصادفی برخورد نمی شد. کارگردان ها نقش های جدی را به او اختصاص دادند. تنها چیزی که قهرمان ما نمی توانست از آن راضی باشد این واقعیت است که به ندرت نقش های اصلی را به دست می آورد و حتی یک جایزه هم برای تجسم تصویر در نظر گرفته نشده است.
جان آرچر بازیگر محبوب در برادوی بود.همسر سابق این هنرمند را به عشق به صحنه تئاتر آلوده کرد و او وقت خود را برای تمرین و اجراهای زنده از صحنه داشت. مدتها بود که در رادیو نبود. تلویزیون برای او بسیار جذابتر بود. سازندگان صابون با درگیر شدن یک بازیگر واقعی هالیوود در محصولشان مورد تمجید قرار گرفتند. به جان در داستان های پلیسی و سریال های وسترن پیشنهاد شد.
زندگی ادامه دارد
در سال 1956 ، جان آرچر با آن لدی ملاقات کرد. این دختر از دنیای هنر دور بود ، اما واقعاً عاشق این هنرمند شد. به زودی آنها ازدواج کردند و پدر و مادر دو بچه شدند. وفادار در امور شوهرش دخالت نمی کرد ، او سعی نمی کرد او را درگیر فیلمبرداری یا اجرای تئاتر کند. دوره ای بت پرست از زندگی شخصی جان آغاز شد که تا زمان مرگ وی ادامه داشت.
5 سال پس از یک ازدواج موفق ، جان در زمینه خلاقیت خوش شانس بود. در سال 1961 به او پیشنهاد بازی در فیلم هاوایی آبی داده شد. یک داستان بی تکلف درباره یک شورشی جوان از یک خانواده ثروتمند می توانست به نوار معمولی دیگری در فیلمبرداری قهرمان ما تبدیل شود ، اگر این نام بازیگر اصلی نبود. الویس پریسلی بود. پرتوهای شکوه پادشاه راک اند رول همه همکاران او را روشن کرد.
جان آرچر عمر طولانی داشت. او موفق شد دخترش آنا را روی فرش قرمز مراسم اسکار ببیند و از دیدن نوه هایش خوشحال شد. در سالهای رو به زوال او بازی در فیلم ها و حضور در تلویزیون را متوقف کرد و تمام وقت خود را در معاشرت همسرش آن سپری کرد. در دسامبر 1999 ، جان آرچر درگذشت. علت مرگ وی سرطان ریه بود.
