دومنیکو مودوگنو خواننده ، آهنگساز ، بازیگر افسانه ای ایتالیایی است که آهنگ های او حتی پس از نیم قرن بسیار فراتر از مرزهای سرزمین مادری او نیز مورد توجه قرار می گیرند. در ایتالیا او را با مهربانی "پادشاه موسیقی ایتالیایی" می خوانند. علاوه بر خلاقیت موسیقی و فیلمبرداری ، در حال حاضر در سن با احترام ، شایستگی های دومنیکو مودوگنو را می توان به فعالیت های عمومی برای حمایت از حقوق اجتماعی نسبت داد.
زندگینامه
میهن کوچک دومنیکو مودوگنو شهر کوچک باستانی Polignano a Mare است که در ساحل آدریاتیک واقع شده است. در اینجا ، در منطقه آفتابی آپولیا ، در 9 ژانویه 1928 ، میمی یا میمو متولد شد. بنابراین خانواده را با محبت Domenico می نامیدند ، زیرا وی کوچکترین فرزند از بین چهار فرزند خانواده بود. خانواده مشهور آینده تفاوتی نداشت. مادر ، پاسکوآ لوروسو ، از بچه ها و خانه مراقبت می کرد. پدر ، کوزیمو مودوگنو ، فرمانده کارابینیری ها در سن پیترو ورنوتیکو بود ، جایی که تمام خانواده در سال 1935 برای انجام وظیفه نقل مکان کردند.
البته برخلاف سایر اقشار مردم ایتالیا ، قرار گرفتن در بین کارابینی ها بسیار معتبر قلمداد می شد. در حالی که در خدمت سربازی دولتی بود ، می توان نه تنها مهارت های یک سرباز ، بلکه حداقل تحصیلات را نیز کسب کرد. علاوه بر این ، کارابینی ها حقوق ثابتی دریافت می کردند که خانواده می توانستند با آن زندگی کنند. طی سالهای خدمت ، کوزیمو مودوگنو ، کارابینی ها به دلیل حفظ نظم عمومی در مناطق کم جمعیت ، یعنی جایگزینی پلیس متهم شدند. این دقیقاً شهر San Pietro Vernotico بود ، جایی که پدر و مادر دومنیکو تا زمان مرگ در آنجا زندگی می کردند.
اینکه San Pietro Vernotico چقدر کوچک بود را حتی می توان با توجه به مدرسه بودن دومنیکو قضاوت کرد. او مجبور شد در یک م educationalسسه آموزشی در دهکده همسایه لچه تحصیل کند. میمی همزمان با تحصیلاتش به زبان محلی نیز تسلط داشت. آلبانیایی در استان سابق صحبت می شد ، اما گویش سیسیلی در اینجا گسترده است. در دوران تحصیل ، دومنیکو نواختن گیتار و آکاردئون را آموخت. پدر پسر آغازگر رشد توانایی های موسیقی و معلم بود. در سن 17 سالگی ، Modugno کوچکتر قبلاً دو آهنگ با آهنگسازی خودش در زرادخانه داشت.
وی پس از ترک مدرسه در مدرسه حسابداران اینجا در لچه تحصیل کرد. با این حال ، میمی آرزو داشت که به عنوان بازیگر سینما فعالیت کند. مرد جوان می توانست چندین فیلم یکسان را تماشا کند که در تنها سینمای این شهر به نمایش درآمده است. اولین باری که دومنیکو تصمیم می گیرد در 19 سالگی خانه را ترک کند و این تورین است - پایتخت سینمایی ایتالیا. جستجوی خوشبختی با موفقیت به پایان نرسید: یک زندگی سخت در پادگان ، یک کار اجباری ، اما اصلاً مورد علاقه: یک کارگر کارخانه لاستیک سازی ، یک پیشخدمت. همه اینها با فراخوان خدمت در ارتش به پایان رسید.
پس از بازگشت میمی به سرزمین مادری خود ، اما با نیت قاطعانه فقط بازیگری را یاد می گیرد. به همین منظور ، مخفیانه از والدینش ، نامه تحقیقاتی را به روم می فرستد. پاسخ از مرکز تجربی فیلمبرداری است. با وجود نارضایتی پدر و مادرش از انتخاب وی ، دومنیکو برای قبولی در امتحانات سفر می کند. والدین در طول دوره آموزشی قادر به حمایت از پسر خود نبودند و او را در بین کارابینی ها دیدند. برای این مسافرت ، مرد جوان از برادر بزرگتر خود وام گرفت و سپس با خواندن و نواختن گیتار زندگی خود را تأمین کرد. خیلی زود Domenico Modugno به یکی از دانشجویان برتر تبدیل می شود و بورسیه می شود.
خلاقیت و حرفه Domenico Modugno
اولین کار بازیگری دومنیکو مودوگنو فیلم "Filumena Marturano" (1951) بود ، جایی که او در آن نقش یک سرباز سیسیلی را بازی کرد. استعداد خوانندگی او تقریباً همه کارهای او را همراهی می کند. لالایی این فیلم توسط فرانک سیناترا مورد تحسین قرار گرفت ، وی در یکی از بازدیدهای خود از وطن خود در مورد رادیو پخش کرد. شایان ذکر است فیلم هایی با مشارکت Modugno:
- Easy Time (1953) ؛
- Queen's Knights (1954)
- That's Life (1956)
- ماجراهای سه تفنگدار (1957) و غیره
در کنار فیلمبرداری ، دومنیکو وقت زیادی را به تئاتر اختصاص می دهد ، در رادیو به عنوان فیلمنامه نویس و مجری کار می کند ، آهنگ های زیادی می نویسد. کارهای موسیقی او در گویش جنوبی برای ایتالیایی های معمولی ساده و قابل درک است. Modugno آهنگ هایی را به ماهیگیران ، کارگران ، دهقانان و موضوعات روزمره اختصاص می دهد. با گوش دادن به آنها روشن می شود که چرا در ایتالیا دومنیکو مودوگنو را به اولین کانتوری (باردها) نسبت دادند که آهنگ های خود را با گیتار اجرا می کردند. اولین محبوبیت جدی توسط آهنگ خودش "Lazzarella" با اجرای Aurelio Fierro در جشنواره آوازهای ناپلی برای او به وجود آمد ، جایی که قدم دوم سکو را برد.
1958 را باید به عنوان سال تولد آهنگ افسانه ای "Volare" جشن گرفت. این اثر با وجود 50 سالگرد تأسیس ، حتی مورد تقاضای جوانان امروز نیز هست. مودوگنو با این آهنگ که با همکاری فرانکو میگلیاچی نوشته شده ، برنده جشنواره سالانه آهنگ ایتالیایی San Remo شد. شاید اگر فقط این اثر در لیست خواننده بود ، از قبل قرن ها او را به شهرت می رساند. به هر حال ، دیسک های دومنیکو در میلیون ها نسخه به فروش رسید. و اگرچه در جشنواره به مقام سوم موسیقی رسید ، این آهنگ به عنوان بهترین مورد تقاضا در بین مردم شناخته شد. از این رو 2 جایزه گرمی (برای بهترین آهنگ و بهترین دیسک سال).
1959 با یک پیروزی در همان جشنواره ، اما با آهنگ "Piove" مشخص شد. باید بگویم که 60-70 سال زندگی دومنیکو مودوگنو موفق ترین سال بود. او با موفقیت 11 بار در جشنواره سن رمو ، جایی که 4 بار برنده شد (تنها کلودیو ویا می توانست رکورد خود را تکرار کند) اجرا کرد ، بارها و بارها نماینده این کشور در مسابقات یوروویژن بود. برای مدت کوتاهی ، این موفقیت چشمگیر تحت الشعاع وضعیت سلامتی این بازیگر و خواننده در پی تصادف جاده ای در سال 1960 قرار گرفت.
این بار او به سرعت موزیکال "Rinaldo in campo" را که در سال 1961 روی صحنه ظاهر شد و در آن نقش اصلی را بازی کرد ، جبران کرد. در دهه 70 ، نگرش دومنیکو مودوگنو به ژانر موسیقی آشنا با آهنگ های سبک به طرز چشمگیری تغییر کرد. حالا او بیشتر جذب کلاسیک می شود. در این زمان او بیشتر نقش های اپرا را بازی می کرد. اما کار در تلویزیون و رادیو همیشه به موازات هم پیش می رود ، جایی که مودوگنو نویسنده فیلمنامه و تهیه کننده است.
زندگی شخصی بازیگر و خواننده معروف
کار در رادیو ، دومنیکو مودوگنو با همسر آینده خود ، فرانکا گاندولفی آشنا می شود. آنها با یک علت مشترک ارتباط برقرار می کنند ، زیرا فرانکا نیز یک بازیگر است. اگرچه او بیشتر در سایه همسر معروفش بود اما 11 فیلم در حساب خود دارد. در این ازدواج آنها سه پسر داشتند: مارچلو ، مارکو و ماسیمو. همانطور که در مورد شخص مشهور ، در خانواده خودش این پسر کوچکترین پسر بود که به وضوح هدیه موسیقی خود را نشان داد. ماسیمو پا جای پای پدر گذاشت و باید از اولین موفقیت هایش سپاسگزار او باشد. از این گذشته ، یکی از آخرین آهنگ های "دلفین ها" که توسط مودوگنو نوشته شده بود ، با پسرش اجرا شد. ماسیمو آن را "با پدرش" در کنسرت های امروز خود ، جایی که قسمت دومنیکو ضبط می شود ، می خواند.
سالهای آخر زندگی
فرسودگی نمی تواند سلامتی را تحت تأثیر قرار دهد و در حین فیلمبرداری یکی از برنامه های تلویزیونی ، در سال 1984 ، دچار سکته مغزی شد. دومنیکو مودوگنو به عنوان یک فرد قوی فکر ، "از زین بیرون کشیدن" خیلی ساده نیست. او به سرعت بهبود یافت و خود را در فعالیت های فعال اجتماعی یافت. در سال 1987 با حضور در صفوف حزب رادیکال از تورین به عنوان کنگره انتخاب شد. برای همه کسانی که دومنیکو را به عنوان فردی خلاق می شناختند ، این مرحله قابل درک نبود. با این حال ، او به سرعت به مبارزه برای حقوق اجتماعی همشهریانش پیوست.
در سال 1991 سکته دیگری رخ داد. اما حتی پس از آن ، Modugno نیرویی پیدا می کند تا وارد مرحله شهر خود Polignano a Mare شود. به عنوان بخشی از یک کنسرت بزرگ در آگوست 1993 ، او چندین ترانه اجرا کرد. دقیقاً یک سال بعد ، در آگوست 1994 ، یک حمله قلبی مهلک رخ داد که جان این خواننده و بازیگر معروف 66 ساله را گرفت. این اتفاق در خانه خودش در جزیره لامپدوسا رخ داد. به یاد "پادشاه موسیقی ایتالیا" ، 15 سال پس از مرگ وی ، بنای یادبودی در وطن وی ، در Palignano a Mare برپا شد.
