رمان پولانسکی در تصویر کلیشه ای جذابیت مرد نمی گنجد. با این حال ، این مرد عبوس ، کم اندازه و بدون توصیف از نظر ظاهری ، در حال ساخت فیلم های سنگین ، عاشق زیباترین زنان زمان خود شد.
به سختی می توان مسیر زندگی رومن پولانسکی را بدون ابر نامید. او هم از وحشت جنگ و هم از مرگ نزدیکترین افرادش در اردوگاه های کار اجباری جان سالم به در برد.
آسیب های دوران کودکی نه تنها در زندگی رسوا کننده این کارگردان لهستانی بلکه در آثار او نیز اثری برجای گذاشت.
باربارا کیوتکوفسکایا
همسر اول رمان پولانسکی بازیگر و رقصنده لهستانی باربارا کویاتکوفسکا بود.
وی در حالی که هنوز دانشجو بود ، در یک فیلم کوتاه از شوهر آینده اش بازی کرد و پس از آن کویتکوفسکایا و پولانسکی فوراً ازدواج کردند. برای سه سال ، باربارا موسیقی رومن بود ، اما این ازدواج کوتاه مدت بود. با این حال ، رابطه با کارگردان شروع بسیار خوبی برای ادامه زندگی باربارا بود. او به فرانسه نقل مکان کرد و به طور فعال در فیلم ها بازی کرد. شرکای او زیباترین و متقاضی ترین بازیگران آن دوران بودند - ژان لوئیس ترتیگنان ، آلن دلون.
در این زمان ، رومن پولانسکی حتی فکر نمی کرد که غمگین باشد و وارد روابط بی شماری شد. این کار چندین سال ادامه داشت تا اینکه عاشق شارون تیت شد.
شارون تیت
شارون تیت مدل و بازیگر زن فوق العاده زیبایی و بازیگری با استعداد و آینده دار بود. با این حال ، همه دنیا به لطف مرگ وحشتناک همسر دوم رومن پولانسکی را به یاد آوردند.
شارون تیت بازیگر زن در 24 ژانویه 1943 در دالاس متولد شد. او چندین نقش اصلی داشته است که منجر به موفقیت او در صفحه نمایش کوچک شده است. کار او در دو چشم شیطان در سال 1965 به دو دلیل در زندگی تیت قابل توجه بود: این اولین نقش اصلی او در یک فیلم سینمایی بود و اندکی بعد با کارگردان رومن پولانسکی آشنا شد که سرانجام شوهرش شد.
عاشقان در ژانویه 1968 ازدواج کردند و به نظر می رسید این ازدواج از خارج یک خلاف واقع است. او یک بور خیره کننده و زیبا با قیافه ای کنده کاری شده است ؛ او مردی زشت ، خمیده و بدجنس است.
موفقیت واقعی شارون تیت در فیلم موفق دره عروسک ها در سال 1967 رخ داد. در سال 1968 ، او در کمدی Crash Crew با دین مارتین بازی کرد. و پس از انتشار فیلم Valley of the Dolls و مهیج بچه رزماری (1968) از پولانسکی ، تیت و پولانسکی به یکی از برجسته ترین زوج های هالیوود تبدیل شدند.
این زوج در انتظار فرزند بودند. شارون تصمیم گرفت ماه های آخر بارداری خود را در خانه لذت ببرد و در سال 1969 به لس آنجلس بازگشت و در آنجا با همسرش خانه ای را در Cielo Drive در بندیکت کانیون اجاره کرد. پولانسکی در حالی که در حال کار بر روی آخرین فیلم خود بود در خانه این زوج در انگلیس اقامت داشت. در تاریخ 9 آگوست 1969 ، تیت 26 ساله (در آن زمان هشت ماهه باردار) همراه با سه مهمان ، وویچک فریکوفسکی ، ابیگیل وگلر و جی سبرینگ در خانه اش به طرز وحشیانه ای به قتل رسید. این قتل عام خونین توسط گروهی از افراد که بخشی از "خانواده مانسون" بودند - که در آن زمان فرقه ای معروف بود و توسط تخیلات آخرالزمانی رهبر آن چارلز مانسون هدایت می شد - انجام شد.
مانسون و چهار نفر از پیروانش به جرم این قتل ها (به همراه دو نفر دیگر) محکوم شدند و در سال 1971 به اعدام محکوم شدند. پس از لغو موقت مجازات اعدام در کالیفرنیا در سال 1972 ، مجازات آنها به حبس ابد تبدیل شد. یکی از آنها سوزان اتکینز در سال 2009 در زندان درگذشت و خود مانسون نیز در پایان سال 2017 درگذشت. بقیه هنوز در حبس ابد هستند و به طور مکرر از آزادی مشروط محروم شده اند.
فاجعه شارون تیت جامعه جهانی را شوکه کرد و تأثیر زیادی بر رومن پولانسکی گذاشت. نقاشی های او حتی دشوارتر شد و خود کارگردان دیگر پنهان کردن انحراف جنسی و گرایش به کودکسالاری را متوقف کرد.
امانوئل سیگنر
در آن دوره ، قوانین مربوط به روابط جنسی با افراد زیر سن قانونی وفادارتر بود ، بنابراین کسی از ارتباط بین رومن پولانسکی و بازیگر جوان نستاسیا کینسکی ، که در آن زمان فقط 15 سال داشت ، خجالت نمی کشید. با این حال ، این رابطه کوتاه مدت بود و خیلی زود کارگردان دوباره ازدواج کرد. او به عنوان گزینه جدید خود انتخاب شد که بسیار کوچکتر از او نیز بود: اختلاف سنی 33 سال بود.
امانول برای انتخاب رومان به بازیگران انتخاب شد و این دیدار سرنوشت ساز شد. او در چندین فیلم این کارگردان بازی کرد و در سینمای اروپا نامی برای خود دست و پا کرد. با این حال ، این نقش اصلی Seigner نبود. این بازیگر سالهاست که به حمایت اصلی همسرش تبدیل شده است. برای سالها ، رومن پولانسکی به دلیل آزار و اذیت جنسی و فرزندپرستی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. این جنایات گذشته امانوئل را ترساند. او هنوز به شوهرش نزدیک است و همه کارها را می کند تا او بتواند به کار خود ادامه دهد.
