بانجو یک ساز موسیقی زهی است که از نزدیکان گیتار سنتی است. تعداد رشته های آن متفاوت است - از 4 تا 9 رشته ، و قسمت گسترده ای از بانجو معمولاً با چرم پوشانده می شود تا جلوه صوتی بیشتر و اصطلاحاً رونق پیدا کند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
اولین ذکر این ساز موسیقی به سال 1784 برمی گردد ، زمانی که توماس جفرسون ، چهره مشهور جنگ استقلال آمریکا ، یکی از نویسندگان اعلامیه استقلال و رئیس جمهور این کشور از 1801 تا 1809 ، در دفتر خاطرات خود نوشت در مورد بانجو که از آفریقای غربی به کشور آورده شده است.
گام 2
در اواسط قرن نوزدهم ، این ساز به ظاهر نسبتاً بی تکلف در آمریکای شمالی گسترش یافت ، جایی که گروههای موسیقی جاز مد را برای آن انتخاب کردند ، با استفاده از بانجو برای ایجاد ریتم بیشتر به موسیقی.
مرحله 3
برخلاف سازهای مرتبط ، ماندولین اروپایی و عود آفریقایی ، صدای بانجو بیشتر زنگ خورده و بسیار سخت تر است ، زیرا غشای ساز موسیقی به آن قدرت و فرکانس بیشتری می بخشد. به همین دلیل است که ، در میان گروه های موسیقی جاز نیواورلئان ، بانجو همیشه شنیده می شود و برجسته می شود و آهنگی موزون و هارمونیک می دهد. در آن زمان ، بنجوها عمدتا چهار سیم بودند: با همان مجموعه ویولن - g-re-la-mi یا مانند ویولا - do-g-re-la.
مرحله 4
رشته پنجم بیشتر در فرهنگ آفریقا دیده می شود ، جایی که به اصطلاح از باندو تنور استفاده می شود. به میخ های تنظیم مستقیم روی گردن متصل می شود. این تنوع ساز موسیقی در ترکیب با "پنجه ها" اجازه می دهد تا از بانجو برای اجرای پیچیده ترین تکنیک های کوبه ای استفاده شود. معمولاً در گروههایی که دارای یک بانجو 5 رشته ای هستند ، وی با ویولن ، ماندولین نوع تخت و گیتار فولکلور اجرا می کند.
مرحله 5
این ساز موسیقی همچنین در سبک هایی مانند کانتری و بلوگراس که در ایالات متحده به نوعی جایگزین شانسون روسیه است ، فقط بدون لمس یک عاشقانه جنایی ، بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. این فقط موسیقی کارگران و مردم عادی است که برای تفریح در روز تعطیل ، نوشیدن آبجو و رقص جمع شده اند. بانجیست های برجسته در این کشور نوازندگان Wade Meiner و Earl Scruggs هستند ، که بسیاری از فنون ابتکاری را معرفی کردند و از وی به عنوان فاجعه واقعی نواختن بنجو نام بردند.
