پیانو یک ساز موسیقی بسیار بارور است. آهنگسازان بزرگ آثارشان را مخصوصاً برای او می نوشتند. بسته به میزان سخت و طولانی فشار دادن کلیدها ، می توانید طیف گسترده ای از آهنگ ها را بدست آورید.
تاریخچه ظاهر
پیانو به نوعی پیانو تعلق دارد به سازهای کیبوردی زهی. در پاسخ به ضربه های کلیدی نوازنده ، پیانو می تواند صداهای بلند "forte" و آرام "پیانو" تولید کند. صدا با زدن سیم به یک سیم ایجاد می شود. در یک پیانو ، تارها ، تخته صدا و قسمت مکانیکی به صورت عمودی چیده می شوند ، که به این وسیله اجازه می دهد فضای کمتری را به دستگاه اختصاص دهد و تفاوت اصلی آن با پیانوی بزرگ است.
در دسامبر 1800 ، جی هاوکینز آمریکایی اولین پیانو را اختراع کرد. اما از اواسط قرن نوزدهم بود که پیانو شروع به نگاه کردن به شکل فعلی کرد.
وطن پیانو ایتالیا است. بارتولومئو کریستوفوری ، که به عنوان سرپرست مجموعه سازهای موسیقی در دوک کوزیمو د مدیچی ، در اوقات فراغت خود عاشق طراحی سازهای جدید بود. در سال 1711 وی ابزاری به نام "پیانو" یا "پیانو" ایجاد کرد. توانایی ساز جدید برای بلند و آرام به نظر رسیدن ، انجام crescendos و diminuendos ، تغییر پویایی به تدریج یا ناگهان تغییرات زیادی در شخصیت فرهنگ موسیقی تمدن غرب ایجاد می کند.
موتزارت در جوانی ترجیح داد کلاویچین باشد. اما به محض ظهور فوتپپیانو ، وی با شناخت شایستگی های ساز ، شروع به اجرای کارهای خود بر روی آن کرد.
پیانو چند کلید دارد
پیانو 88 کلید دارد که 52 کلید سفید و 36 کلید سیاه است. کلیدهای ساز هفت صف کامل و دو اکتاو کامل نیستند. اکتاو های کنتروکتاو ، ماژور ، مینور ، اول ، دوم ، سوم و چهارم هر کدام شامل هفت تن اساسی (کلیدهای سفید) و پنج نیم تن (کلیدهای سیاه) هستند. اکتاو زیر کنترل فقط از سه کلید تشکیل شده است: دو عدد سفید و یک عدد سیاه. اولین کلید زیر کناری اکتاو ، نت "A" است. اکتاو پنجم از یک کلید سفید - نت C تشکیل شده است.
کدام ابزار را انتخاب کنید
اکنون افراد به کسانی که با پیانوی الکترونیکی ، سینتی سایزر و کسانی که سازهای صوتی را با آنها جایگزین می کنند مخالف هستند. البته مزیت "الکترونیک" این است که چنین سازهایی فضای کمتری نسبت به سازهای صوتی اشغال می کنند. علاوه بر این ، آنها نیازی به تنظیم ندارند ، می توانید بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران ، آنها را با هدفون پخش کنید. پیشرفت به حدی رسیده است که حتی صدای ساز الکترونیکی نیز کاملاً با صدای پیانوی زنده ، پیانوی بزرگ سازگار است.
در سال 1984 ، یک آزمایش جالب انجام شد: گروهی از نوازندگان و افرادی که از نظر حرفه ای با موسیقی ارتباط نداشتند ، جمع شدند. به آنها داده شد تا ملودی های نواخته شده روی پیانوی بزرگ و پیانوی الکترونیکی را بشنوند. خود سازها قابل مشاهده نبودند و صدا از طریق بلندگوها تغذیه می شد. در نتیجه ، بیشتر شنوندگان قادر به تشخیص دقیق بین سازهای الکترونیکی و واقعی نبودند.
در دفاع از پیانو می خواهم بگویم که این ساز "زنده" است. وقتی آن را بازی می کنید ، می شنوید که چکش ها چگونه به داخل می روند. به نظر می رسد این ساز تنفس می کند. سینت سایزر صداهای درستی را تولید می کند ، اما آنها شخصیت منحصر به فردی ندارند ، شما نمی توانید غنای تن صدای ساز واقعی را بشنوید. هنگام انتخاب ، باید تصمیم بگیرید که کدام یک از معیارها در خرید ابزار تعیین کننده خواهد بود. اگر معیار اصلی جمع و جور بودن ، راحتی باشد ، انتخاب به نفع پیانو الکترونیکی یا سینت سایزر خواهد بود. اگر نکته اصلی غنای صدا است ، پس خرید پیانو بهتر است. انتخاب شما با کدام ابزار است. هر دو را امتحان کنید. و سپس ساز خود را بشنوید.
