با توسعه فرهنگ موسیقی ، روش های ضبط صدا و ترکیبات تغییر کرده است. قرن ها گذشت تا اینکه بشر به شکل واحدی از ضبط خود رسید ، که امکان ایجاد صداها روی کاغذ را با استفاده از علائم مرسوم خاص فراهم می کرد.
نت ها نمایشی گرافیکی از اصوات موسیقی است. جوهره کامل این مفهوم در تاریخ ایجاد آنها نهفته است. تنها با اتکا به حقایق تاریخی می توان پاسخ این سوال را که یادداشت ها چیست یافت.
زمان هایی بود که موسیقی ضبط نمی شد. شعارها و آوازها از طریق گوش ، از دهان به دهان منتقل می شد. اما لحظه ای فرا رسید که مردم تصمیم گرفتند ضبط آنها را شروع کنند ، به این ترتیب نوادگان صاحب نت موسیقی و گوش شنوای موسیقی می توانند موسیقی و آهنگ های مورد علاقه خود را حتی پس از چندین قرن اجرا کنند. برای انجام این کار ، آنها نت هایی را به دست آوردند - نشانه هایی که میزان صدا و مدت زمان صدا را نشان می دهد.
بسیاری از نسل ها در قاره های مختلف روش های خاص خود را برای ضبط آثار موسیقی ایجاد کرده اند. مقایسه آنها دشوار بود زیرا آنها بسیار متفاوت بودند در بابل باستان ، یک علامت هجایی با استفاده از خط میخی وجود داشت. در مصر باستان ملودی ها از طریق نقاشی ضبط می شدند. در یونان باستان از حروف الفبای لاتین استفاده می شد. قبلاً در قرون وسطی در روسیه ، مردم شروع به استفاده از طرح های گرافیکی متشکل از نقطه ، نقطه و ویرگول کردند که در بالای متن کلامی قرار دارند و حرکات صدا را برای بازتولید یک اثر موسیقی ضروری نشان می دهد. این طرح های متداول اساس نوشتن قلاب یا znamenny در روسیه را تشکیل می دهد ، که نوعی نت موسیقی منحرف است - تصویری تصویری از خط ملودیک یک اثر.
بعداً در اروپای غربی ، ضبط موسیقی با استفاده از یک یا دو خط افقی شروع شد. همراه با نامه ، تعیین رنگ برای یادداشت ها معرفی شد. رنگ قرمز یا زرد میزان صدا را تعیین می کند. به این ترتیب است که فرم خطی نت نویسی به تدریج متولد شد ، و ترکیب صدا و شفافیت neums.
در قرن یازدهم ، نت نویسی توسط Guido d'Arezzo به طور قابل توجهی بهبود یافت. وی پیشنهاد کرد که نت هایی را روی یک خط موسیقی که چهار خط مستقیم افقی دارد ، بنویسد که در یک سیستم واحد ترکیب شده اند. متعاقباً ، آن نمونه اولیه کارمندان موسیقی مدرن شد و نماد نمادی از ارتفاع خطوط به کلیدها تبدیل شد - نشانه های گرافیکی معمولی که ارتفاع نت های واقع شده را تعیین می کنند. علاوه بر این ، آنها باید هم روی خود خطوط و هم بین آنها قرار می گرفتند. علاوه بر این ، Guido d'Arezzo خالق نام های هجایی 6 نت است: "ut" ، "re" ، "mi" ، "fa" ، "sol" ، "la". اما در پایان قرن شانزدهم ، هفت یادداشت وجود داشت. "Ut" با "C" جایگزین شد و یک هجای نت برای صدای "si" اضافه شد. این نام ها امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرند.
بعداً ، نت موسیقی بهبود یافت و تغییر کرد. مشخص تر شد ، مشخصه های واضح تری برای مکث ها ارائه شد. نت ها از مربع ها به صورت گرد تبدیل می شدند ، آنها دارای نت های موسیقی بودند - خطوط عمودی نشان دهنده مدت زمان صداها. به همین منظور ، آنها یا کاملاً رنگ آمیزی شدند ، یا بدون رنگ باقی ماندند. میله ای متشکل از پنج خط نت ظاهر شد. سرانجام ، نت نویسی شکل مدرنی به خود گرفت. اما موسیقی بی حد و حصر است. با توسعه فرم های جدید موسیقی ، نت گذاری موسیقی تغییر می کند و بهبود می یابد.
