هلن کلر نویسنده ، فعال و مدرس آمریکایی است. جشنواره های یادبود او سالانه برگزار می شود ، او در تالار مشاهیر ملی زنان کشور گنجانده شده است. مشخصات کلر از سال 2003 بر روی سکه 25 سنت جاودانه شده است.
هلن آدامز کلر در 1 ژوئن 1968 در ایستون متولد شد. وقتی دختر یک و نیم ساله بود ، به دلیل بیماری ، شنوایی و بینایی خود را از دست داد. آنها با چنین کودکانی کار نمی کردند. والدین تصمیم گرفتند خود دختر معلم را پیدا کنند. آن سالیوان توانست روش دانش آموز را انتخاب کند. این کار به یک موفقیت واقعی در آموزش ویژه تبدیل شد.
زمان مبارزه با این بیماری است
اولین بار پس از بهبودی ، این دختر حتی نمی توانست با خانواده اش ارتباط برقرار کند. او آرزوها را با حرکات نشان داد. بدبختی بر شخصیت کودک تأثیر نگذاشت. کودک شاد و سرحال رشد کرد.
والدین به طور فزاینده ای در فکر فرستادن دختر به یتیم خانه بودند. آنها نمی دانستند که آیا دخترشان می تواند به تنهایی زندگی کند.
الكساندر بل ، مدرسه نابینایان پرکینز را توصیه كرد. معلمی که وارد شد هیچ گونه کمک هزینه ای برای وضعیت دانش آموز انجام نداد. او تقریباً بلافاصله تحصیلات خود را آغاز کرد. آن کلمات را با انگشتانش روی کف هلن نوشت. دختر یاد گرفت که همان روز اول همه سیگنال ها را تولید کند.
با این حال ، مدتی طول کشید تا کلر تفاوت های ظریف زبان را فهمید. او اغلب از حرکات تقلیدی استفاده می کرد.
آموزش
اولین درک ، سرعت یادگیری را بسیار تسریع می کند. دختر پس از سه ماه به تنهایی شروع به نوشتن به خط بریل کرد. او داستان خواند و حتی یاد گرفت که با افرادی که با نمادهای خاص آشنا نیستند ارتباط برقرار کند.
موفقیت دانشجو متخصصان را متحیر کرد. سپس نشریات چاپی شروع به نوشتن درباره کهلر کردند. این همکاری با سالیوان تقریباً پنجاه سال به طول انجامید. هلن در ماه مه 1888 به مدرسه نابینایان رسید. او از برقراری ارتباط با افرادی مانند او لذت می برد. پس از اولین بازدید ، دانش آموز سالیوان چندین سال در کلاسها شرکت کرد. در ده سالگی ، دختر درباره راگنهیلدا كاته ، كه صحبت كردن را آموخته بود ، مطلع شد. هلن برای انجام همان کار آتش زد.
همه خانواده از ترس ناامیدی نسبت به شکست او را منصرف کردند. اما نویسنده آینده به تنهایی اصرار داشت. کلاسها با سارا فولر شروع شد. دانش آموز تلفظ صداها را یاد گرفت ، اما درک صدا برای غریبه ها دشوار بود. در سال 1894 ، كلر در مدرسه رایت-هوماسون پذیرفته شد.
تحصیلات وی تا سال 1896 ادامه داشت. هلن تحصیلات بعدی خود را در مدرسه دخترانه دانشگاه هاروارد فرا گرفت. سالیوان او را همراهی می کرد ، کتابهای منظمی را به خط بریل می نوشت و سخنرانی هایی را ضبط می کرد. در سال 1899 ، دختر حق ورود به دانشگاه را دریافت کرد. در سال 1900 ، کلر دانشجوی کالج رادکلیف شد. کلاسهای بسیار شلوغ ، کمبود نشریات چاپی با قلم خاص و عدم توجه معلمان چالش برانگیز شد.
در طول تحصیلات ، اولین زندگینامه ، "داستان زندگی من" ایجاد شد. این به عنوان یک کتاب جداگانه در سال 1903 منتشر شد. دستاوردهای اجتماعی شدن در سال 1904 وی با افتخار از دانشگاه فارغ التحصیل شد. هلن اولین دانشجوی نابینای ناشنوا شد که مدرک دانشگاهی و لیسانس دریافت کرد.
کلر به همراه سالیوان و همسرش به روستا نقل مکان کردند. نمونه های جدیدی از کارهای وی ایجاد شده است: "جهانی که من در آن زندگی می کنم" ، "آواز دیوار سنگی" و "خارج از تاریکی". در دهه بیست ، این فعال با سخنرانی شروع به سفر كرد. در سال 1937 ، هلن از ژاپن دیدن کرد ، جایی که به او در مورد سگ هاچیکو گفتند ، که 9 سال در ایستگاه در انتظار صاحبش بود.
کلر سگی از همین نژاد می خواست. اولین آکیتا اینو در ایالات متحده به او اهدا شد. در سال 1946 ، کلر به عنوان مسئول روابط بین الملل در بنیاد نابینایان آمریکا منصوب شد. در سال 1952 ، بازدید از فرانسه انجام شد ، جایی که به این فعال اجتماعی عنوان شوالیه نشان لشکر افتخار اعطا شد.
تصویربرداری فیلم مستند "شکست ناپذیر" انجام شد. کاترین کورنل راوی شد. به این نوار اسکار بهترین پروژه مستند تمام قد اسکار اعطا شد. پس از سال 1960 ، نویسنده از حضور در جمع دست کشید.وی آخرین بار در جایزه بشردوستانه شیرها شرکت کرد. هلن کلر در 1968 ، اول ژوئن درگذشت.
لیاقت و حافظه
آموزش وی یک موفقیت بزرگ در آموزش ویژه بود. بسیاری از تکنیک های معروف بر اساس این دستاورد در آینده ساخته شده است. زن به سمبل واقعی مبارزه بسیاری از افراد معلول تبدیل شده است. کلر تحصیل کرده و در کالج رادکلیف تحصیل کرده است. دانشجو با استعداد فوق لیسانس دریافت کرد. کلر در مورد تجربه خود در آثاری که خلق کرده صحبت کرد. او به یک خیرخواه و فعال برجسته تبدیل شده است. این فعال بودجه ای را برای معاشرت افراد معلول حمایت کرد و علیه تبعیض زنان صحبت کرد.
وی در کار اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا شرکت فعال داشت. در سال 1964 ، جانسون به این فعال مدال نشان آزادی ریاست جمهوری اعطا کرد. از سال 1980 ، تولد نویسنده به عنوان روز هلن کلر جشن گرفته می شود. در ادبیات ، او قهرمان نمایشنامه معجزه گر گیبسون شد.
داستان زندگی من در برنامه درسی ادبیات اجباری بسیاری از مدارس در آمریکا گنجانده شده است. این اثر به پنجاه زبان ترجمه شده است. او که فردی فعال و هدفمند بود ، توانست آرزوی خود را محقق کند و نویسنده شود. علاوه بر کتاب ، نزدیک به پانصد مقاله و مقاله نیز منتشر شده است.
به احترام وی خیابان های کشورهای مختلف جهان نامگذاری شده است. خانه كودكي كلر در فهرست ملي اماكن تاريخي كشور ثبت شده است. این جشنواره سالانه با تولید نمایش "چه کسی معجزه کرد" جشنواره ای از خاطرات وی را برگزار می کند.
این نمایش که اولین بار در سال 1959 به نمایش درآمد ، جایزه تونی بهترین درام را دریافت کرد. در سال 1962 اکران شد. مجریان نقش شخصیت های اصلی پتی دوک و آن بانکروفت اسکار دریافت کردند.
این بازی همچنین از فیلمسازان هندی الهام گرفته شده است. در سال 2005 آنها آخرین امید را فیلمبرداری کردند. مارک تواین ، که یکی از دوستان کلر شد ، او را یکی از بزرگترین افراد آن زمان خواند و او را با ناپلئون همسطح کرد.
